Wzorzec doga niemieckiego
Wzorzec rasy FCI-Standard N° 235 / 20.12.2012
DOG NIEMIECKI (Deutsche Dogge)
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 08.10.2012.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa i stróżujący.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja 2.1 Molosy typu mastyfa. Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Za przodków dzisiejszych dogów niemieckich uznaje sie dawne “Bullenbeisery” (rodzaj buldoga) i psy gończe na grubą zwierzynę (“Hatz-und Saurueden”) – te ostatnie były czymś pomiędzy ciężkimi mastyfami a lekkimi, szybkimi chartami. Określenie „Dogge” oznaczało pierwotnie dużego, silnego psa, nie określając jego rasy. Z czasem pojawiły się nazwy takie, jak Ulmer Dogge, English Dogge, Great Dane, Hatzrüde (pies myśliwski), Saupacker (dzikarz) oraz Grosse Dogge, które odnosiły sie do psów określonej wielkości i umaszczenia. W roku 1878 powołano w Berlinie siedmioosobowy komitet, w skład którego weszli sędziowie i hodowcy, którym przewodniczył dr Bodinus. Zadaniem tego komitetu było sklasyfikowanie tych rozmaitych odmian psów w jednej kategorii “dogów niemieckich”. Tak rozpoczęła się hodowla nowej niemieckiej rasy. W roku 1880, przy okazji wystawy psów w Berlinie, przyjęto pierwszy wzorzec rasy, wielokrotnie później zmieniany, a w roku 1888 powstał klub Deutsche Doggen Club 1888 e.V. Obecny wzorzec dostosowany jest do wymogów FCI.
WRAŻENIE OGÓLNE: Szlachetny wygląd doga niemieckiego jest skutkiem połączenia potężnej, silnej i harmonijnej sylwetki z elegancją, dumą i potęgą. Wielkość, połączona ze szlachetnością, harmonijną budową, proporcjonalną sylwetką i pełną wyrazu głową powodują, że dog niemiecki przykuwa uwagę, jak najwyższej klasy rzeźba. To prawdziwy Apollo wśród wszystkich psów.
WAŻNE PROPORCJE: Sylwetka prawie kwadratowa; dotyczy to zwłaszcza samców. Suki mogą być trochę dłuższe.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT: Przyjacielski, kochający swych właścicieli i oddany im. Wobec obcych może wykazywać rezerwę. Celem hodowli jest pies pewny siebie, nieustraszony, łatwy do ułożenia, łagodny i rodzinny, o wysokiej odporności na prowokacje i pozbawiony agresji.
GŁOWA W harmonii z wyglądem ogólnym. Długa, wąska, wyrazista i wyróżniająca tego psa. Nigdy klinowata. Pięknie wyrzeźbiona, zwłaszcza pod oczami. Odległość od czubka nosa do stopu i od stopu do końca słabo wyrażonego guza potylicznego możliwie jednakowa. Linie profilu zdecydowanie równolegle. Oglądana z przodu głowa ma wyglądać na wąską z jak najszerszym grzbietem nosa.
MÓZGOCZASZKA: Czaszka: Łuki brwiowe wyraźne, ale nie wystające. Stop: Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA: Nos: Duży, raczej szeroki niż okrągły, o dużych nozdrzach. Czarny, tylko u psów maści arlekin (biało czarnych), u których czarny jest pożądany, ale dopuszczalny jest też plamisty (czarny z różowym) lub cielisty. U psów błękitnych nos ma barwę antracytu (rozjaśniona czerń). Kufa: Głęboka i jak najbardziej prostokątna w liniach. Grzbiet nosa nie może być ani wypukły ani wklęsły, ani orli.
Wargi: Kąciki warg wyraźnie zarysowane, nie są ani suche ani nadmiernie obwisłe lub zwinięte, wargi ciemno pigmentowane, tylko u arlekinów tolerowane częściowo niepigmentowane lub cieliste.
Uzębienie: Szczęki mocne i szerokie, uzębienie mocne, zdrowe, kompletne (42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym), zgryz nożycowy. Jakiekolwiek odchylenia od nożycowego zgryzu i kompletu uzębienia z wyjątkiem P1 w żuchwie wysoce niepożądane.
Policzki: Lekko zaznaczone i niewystające.
Oczy: Średniej wielkości, o żywym, przyjaznym i inteligentnym wyrazie. Jak najciemniejsze, kształtu migdała, o dobrze przylegających powiekach. Nie są osadzone zbyt szeroko ani szparkowate. U psów błękitnych tolerowane są oczy nieco jaśniejsze, natomiast u arlekinów – jasne lub różnobarwne.
Uszy: Naturalnie wiszące, wysoko osadzone, ale nie wznoszone powyżej głowy ani nisko wiszące. średniej wielkości, przednimi krawędziami przylegające do policzków, nie mogą ani ciężko wisieć ani odstawać od głowy.
SZYJA: Długa, sucha, dobrze umięśniona, ładnie osadzona, zwężająca się ku głowie, łukowato wysklepiona. Noszona wysoko i trochę do przodu.
TUŁÓW: Kłąb: Stanowi najwyższy punkt mocnego tułowia; tworzą go szczyty łopatek, wystające ponad wyrostki kolczyste kręgosłupa. Grzbiet: Krótki i mocny, niemal prostą linią łagodnie opadający ku tyłowi. Nie może być długi ani wznosić się w kierunku zadu.
Lędźwie: Lekko wysklepione, szerokie, mocno umięśnione
Zad : Szeroki, dobrze umięśniony, lekko opadający od guzów biodrowych ku nasadzie ogonai przechodzący w nią niezauważalnie. Nie może być ani poziomy ani mocno ścięty.
Klatka piersiowa : Sięga łokcia, szeroka i głęboka, nie może być płaska lub płytka, z wyraźnymprzedpiersiem, ale mostek nie może być wystający.
Żebra dobrze wysklepione, sięgające daleko do tyłu, nie mogą być ani beczkowate ani płaskie.
Linia dolna i brzuch : Brzuch wyraźnie podciągnięty, linia dolna ładnie wygięta od mostka ku tyłowi.
Suki, nawet po macierzyństwie, nie powinny mieć obwisłego brzucha.
OGON: Sięga stawu skokowego. Osadzony wysoko, gruby u nasady, równomiernie zwężający się ku końcowi. W spokoju wiszący nisko i naturalnie zagięty. Przy pobudzeniu lub w ruchu wzniesiony szablasto, ale nie wyraźnie powyżej grzbietu. Szczotka z dłuższej sierści niepożądana. Ogona zakręcony na końcu, skręcony na bok lub zakręcony wysoce niepożądany.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: WYGLĄD OGÓLNY: dostatecznie kątowane, o mocnym kośćcu i umięśnieniu.
Łopatka: Dobrze umięśniona, długa, skośnie ustawiona, tworzy z ramieniem kąt 100 – 110o.
Ramię: Mocne i dobrze umięśnione, przylegające do tułowia, powinno być trochę dłuższe od łopatki.
Łokcie: Nie są wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Przedramię: Mocne, umięśnione, oglądane z boku i z przodu zupełnie proste i pionowe.
Nadgarstek: Mocny, tylko nieznacznie wyróżniający sie z całości kończyny.
Śródręcze: Mocne, oglądane z przodu – proste, oglądane z boku odrobinę nachylone do przodu.
Łapa: Zaokrąglona, dobrze wysklepiona, zwarta (kocia). Pazury krótkie, mocne i jak najciemniejsze.
KOŃCZYNY TYLNE: WYGLĄD OGÓLNY: Mocno umięśnione, przez co zad i uda są szerokie i zaokrąglone. Mocne, dobrze kątowane kończyny są ustawione równolegle do przednich, gdy patrzeć na nie od tyłu.
Udo: Długie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione.
Kolano: Mocne, znajduje się niemal dokładnie pod stawem biodrowym.
Podudzie: Mniej więcej tej samej długości, co udo, dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: Mocne, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Śródstopie: Krótkie, mocne, niemal pionowe względem podłoża.
CHODY : Ruch harmonijny, lekki, przestrzenny, trochę sprężysty. Nigdy związany. Kończyny przednie i tylne są w ruchu równoległe, oglądane zarówno z przodu jak i z tyłu. Pełna koordynacja akcji przodu i tyłu, bez inochodu. SKÓRA: Dobrze przylegająca, u psów jednomaścistych mocno pigmentowana, natomiast u arlekinów rozłożenie pigmentu odpowiada zasadniczo rozłożeniu łat.
SZATA:
SIERŚĆ: Bardzo krótka, gęsta, gładka, przylegająca i lśniąca. Nie może być twarda, matowa lub z podszerstkiem.
MAŚĆ: Dogi niemieckie hodowane są w trzech kategoriach umaszczeń: żółte i pręgowane, czarne i arlekiny, oraz błękitne.
Żółte: od jasnozłocistych po ciemnozłote. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Niedopuszczalna maść szarawa, z nalotem błękitnym lub przybrudzona.
Pręgowane: maść podstawowa od jasno do ciemnozłotej, z czarnymi pręgami jak najbardziej wyraźnymi i równo rozmieszczonymi, przebiegającymi wzdłuż linii żeber. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Pręgi nie mogą być rozmyte.
Arlekiny (biała z czarnymi, poszarpanymi łatami). Maść podstawowa czystobiała, możliwie bez nakrapiania. Czystoczarne plamy rozrzucone po całym ciele, poszarpane na krawędziach. Plamy szare lub w odcieniu brązowym niepożądane, podobnie jak takie odcienie w czerni. Równie niepożądane błękitne lub szare nakrapianie na bieli.
Zdarzają się też tak zwane „szare arlekiny”. Nie są one pożądane, ale nie mogą być dyskwalifikowane.
Czarne: Lśniąco czarne, dopuszczalne białe znaczenia. W tej kategorii mieszczą się psy “płaszczowe”, u których czerń pokrywa cały tułów, a kufa, spód szyi, klatka piersiowa, brzuch, nogi i koniec ogona są białe, a także psy „płytowe”, o rozległych czarnych łatach na białym tle. Czerń nigdy nie może mieć odcieni żółtych, brązowych lub błękitnych.
Błękitne: Czysty kolor stalowo niebieski, dopuszczalne białe znaczenia. Bez odcieni żółtych lub czarniawych.
WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy co najmniej 80 cm, ale nie więcej niż 90 cm. Suki co najmniej 72 cm, ale nie więcej niż 84 cm.
*****
WADY: Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
WADY DUŻE:
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie
DOG NIEMIECKI (Deutsche Dogge)
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 08.10.2012.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa i stróżujący.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja 2.1 Molosy typu mastyfa. Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Za przodków dzisiejszych dogów niemieckich uznaje sie dawne “Bullenbeisery” (rodzaj buldoga) i psy gończe na grubą zwierzynę (“Hatz-und Saurueden”) – te ostatnie były czymś pomiędzy ciężkimi mastyfami a lekkimi, szybkimi chartami. Określenie „Dogge” oznaczało pierwotnie dużego, silnego psa, nie określając jego rasy. Z czasem pojawiły się nazwy takie, jak Ulmer Dogge, English Dogge, Great Dane, Hatzrüde (pies myśliwski), Saupacker (dzikarz) oraz Grosse Dogge, które odnosiły sie do psów określonej wielkości i umaszczenia. W roku 1878 powołano w Berlinie siedmioosobowy komitet, w skład którego weszli sędziowie i hodowcy, którym przewodniczył dr Bodinus. Zadaniem tego komitetu było sklasyfikowanie tych rozmaitych odmian psów w jednej kategorii “dogów niemieckich”. Tak rozpoczęła się hodowla nowej niemieckiej rasy. W roku 1880, przy okazji wystawy psów w Berlinie, przyjęto pierwszy wzorzec rasy, wielokrotnie później zmieniany, a w roku 1888 powstał klub Deutsche Doggen Club 1888 e.V. Obecny wzorzec dostosowany jest do wymogów FCI.
WRAŻENIE OGÓLNE: Szlachetny wygląd doga niemieckiego jest skutkiem połączenia potężnej, silnej i harmonijnej sylwetki z elegancją, dumą i potęgą. Wielkość, połączona ze szlachetnością, harmonijną budową, proporcjonalną sylwetką i pełną wyrazu głową powodują, że dog niemiecki przykuwa uwagę, jak najwyższej klasy rzeźba. To prawdziwy Apollo wśród wszystkich psów.
WAŻNE PROPORCJE: Sylwetka prawie kwadratowa; dotyczy to zwłaszcza samców. Suki mogą być trochę dłuższe.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT: Przyjacielski, kochający swych właścicieli i oddany im. Wobec obcych może wykazywać rezerwę. Celem hodowli jest pies pewny siebie, nieustraszony, łatwy do ułożenia, łagodny i rodzinny, o wysokiej odporności na prowokacje i pozbawiony agresji.
GŁOWA W harmonii z wyglądem ogólnym. Długa, wąska, wyrazista i wyróżniająca tego psa. Nigdy klinowata. Pięknie wyrzeźbiona, zwłaszcza pod oczami. Odległość od czubka nosa do stopu i od stopu do końca słabo wyrażonego guza potylicznego możliwie jednakowa. Linie profilu zdecydowanie równolegle. Oglądana z przodu głowa ma wyglądać na wąską z jak najszerszym grzbietem nosa.
MÓZGOCZASZKA: Czaszka: Łuki brwiowe wyraźne, ale nie wystające. Stop: Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA: Nos: Duży, raczej szeroki niż okrągły, o dużych nozdrzach. Czarny, tylko u psów maści arlekin (biało czarnych), u których czarny jest pożądany, ale dopuszczalny jest też plamisty (czarny z różowym) lub cielisty. U psów błękitnych nos ma barwę antracytu (rozjaśniona czerń). Kufa: Głęboka i jak najbardziej prostokątna w liniach. Grzbiet nosa nie może być ani wypukły ani wklęsły, ani orli.
Wargi: Kąciki warg wyraźnie zarysowane, nie są ani suche ani nadmiernie obwisłe lub zwinięte, wargi ciemno pigmentowane, tylko u arlekinów tolerowane częściowo niepigmentowane lub cieliste.
Uzębienie: Szczęki mocne i szerokie, uzębienie mocne, zdrowe, kompletne (42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym), zgryz nożycowy. Jakiekolwiek odchylenia od nożycowego zgryzu i kompletu uzębienia z wyjątkiem P1 w żuchwie wysoce niepożądane.
Policzki: Lekko zaznaczone i niewystające.
Oczy: Średniej wielkości, o żywym, przyjaznym i inteligentnym wyrazie. Jak najciemniejsze, kształtu migdała, o dobrze przylegających powiekach. Nie są osadzone zbyt szeroko ani szparkowate. U psów błękitnych tolerowane są oczy nieco jaśniejsze, natomiast u arlekinów – jasne lub różnobarwne.
Uszy: Naturalnie wiszące, wysoko osadzone, ale nie wznoszone powyżej głowy ani nisko wiszące. średniej wielkości, przednimi krawędziami przylegające do policzków, nie mogą ani ciężko wisieć ani odstawać od głowy.
SZYJA: Długa, sucha, dobrze umięśniona, ładnie osadzona, zwężająca się ku głowie, łukowato wysklepiona. Noszona wysoko i trochę do przodu.
TUŁÓW: Kłąb: Stanowi najwyższy punkt mocnego tułowia; tworzą go szczyty łopatek, wystające ponad wyrostki kolczyste kręgosłupa. Grzbiet: Krótki i mocny, niemal prostą linią łagodnie opadający ku tyłowi. Nie może być długi ani wznosić się w kierunku zadu.
Lędźwie: Lekko wysklepione, szerokie, mocno umięśnione
Zad : Szeroki, dobrze umięśniony, lekko opadający od guzów biodrowych ku nasadzie ogonai przechodzący w nią niezauważalnie. Nie może być ani poziomy ani mocno ścięty.
Klatka piersiowa : Sięga łokcia, szeroka i głęboka, nie może być płaska lub płytka, z wyraźnymprzedpiersiem, ale mostek nie może być wystający.
Żebra dobrze wysklepione, sięgające daleko do tyłu, nie mogą być ani beczkowate ani płaskie.
Linia dolna i brzuch : Brzuch wyraźnie podciągnięty, linia dolna ładnie wygięta od mostka ku tyłowi.
Suki, nawet po macierzyństwie, nie powinny mieć obwisłego brzucha.
OGON: Sięga stawu skokowego. Osadzony wysoko, gruby u nasady, równomiernie zwężający się ku końcowi. W spokoju wiszący nisko i naturalnie zagięty. Przy pobudzeniu lub w ruchu wzniesiony szablasto, ale nie wyraźnie powyżej grzbietu. Szczotka z dłuższej sierści niepożądana. Ogona zakręcony na końcu, skręcony na bok lub zakręcony wysoce niepożądany.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: WYGLĄD OGÓLNY: dostatecznie kątowane, o mocnym kośćcu i umięśnieniu.
Łopatka: Dobrze umięśniona, długa, skośnie ustawiona, tworzy z ramieniem kąt 100 – 110o.
Ramię: Mocne i dobrze umięśnione, przylegające do tułowia, powinno być trochę dłuższe od łopatki.
Łokcie: Nie są wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Przedramię: Mocne, umięśnione, oglądane z boku i z przodu zupełnie proste i pionowe.
Nadgarstek: Mocny, tylko nieznacznie wyróżniający sie z całości kończyny.
Śródręcze: Mocne, oglądane z przodu – proste, oglądane z boku odrobinę nachylone do przodu.
Łapa: Zaokrąglona, dobrze wysklepiona, zwarta (kocia). Pazury krótkie, mocne i jak najciemniejsze.
KOŃCZYNY TYLNE: WYGLĄD OGÓLNY: Mocno umięśnione, przez co zad i uda są szerokie i zaokrąglone. Mocne, dobrze kątowane kończyny są ustawione równolegle do przednich, gdy patrzeć na nie od tyłu.
Udo: Długie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione.
Kolano: Mocne, znajduje się niemal dokładnie pod stawem biodrowym.
Podudzie: Mniej więcej tej samej długości, co udo, dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: Mocne, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Śródstopie: Krótkie, mocne, niemal pionowe względem podłoża.
CHODY : Ruch harmonijny, lekki, przestrzenny, trochę sprężysty. Nigdy związany. Kończyny przednie i tylne są w ruchu równoległe, oglądane zarówno z przodu jak i z tyłu. Pełna koordynacja akcji przodu i tyłu, bez inochodu. SKÓRA: Dobrze przylegająca, u psów jednomaścistych mocno pigmentowana, natomiast u arlekinów rozłożenie pigmentu odpowiada zasadniczo rozłożeniu łat.
SZATA:
SIERŚĆ: Bardzo krótka, gęsta, gładka, przylegająca i lśniąca. Nie może być twarda, matowa lub z podszerstkiem.
MAŚĆ: Dogi niemieckie hodowane są w trzech kategoriach umaszczeń: żółte i pręgowane, czarne i arlekiny, oraz błękitne.
Żółte: od jasnozłocistych po ciemnozłote. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Niedopuszczalna maść szarawa, z nalotem błękitnym lub przybrudzona.
Pręgowane: maść podstawowa od jasno do ciemnozłotej, z czarnymi pręgami jak najbardziej wyraźnymi i równo rozmieszczonymi, przebiegającymi wzdłuż linii żeber. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Pręgi nie mogą być rozmyte.
Arlekiny (biała z czarnymi, poszarpanymi łatami). Maść podstawowa czystobiała, możliwie bez nakrapiania. Czystoczarne plamy rozrzucone po całym ciele, poszarpane na krawędziach. Plamy szare lub w odcieniu brązowym niepożądane, podobnie jak takie odcienie w czerni. Równie niepożądane błękitne lub szare nakrapianie na bieli.
Zdarzają się też tak zwane „szare arlekiny”. Nie są one pożądane, ale nie mogą być dyskwalifikowane.
Czarne: Lśniąco czarne, dopuszczalne białe znaczenia. W tej kategorii mieszczą się psy “płaszczowe”, u których czerń pokrywa cały tułów, a kufa, spód szyi, klatka piersiowa, brzuch, nogi i koniec ogona są białe, a także psy „płytowe”, o rozległych czarnych łatach na białym tle. Czerń nigdy nie może mieć odcieni żółtych, brązowych lub błękitnych.
Błękitne: Czysty kolor stalowo niebieski, dopuszczalne białe znaczenia. Bez odcieni żółtych lub czarniawych.
WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy co najmniej 80 cm, ale nie więcej niż 90 cm. Suki co najmniej 72 cm, ale nie więcej niż 84 cm.
*****
WADY: Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
- Niedostateczny stop
- Zawinięta warga (dolna warga wywinięta na siekacze i zaciśnięta między nimi)
- Nieregularne ustawienie siekaczy, aczkolwiek ma to mniejsze znaczenie, gdy zachowany jest prawidłowy zgryz
- Zęby zbyt małe
- Zgryz częściowo cęgowy
- Oczy wyłupiaste lub zbyt głęboko osadzone
- Łopatki luźne lub przeładowane, strome
- Luźne łokcie
- Nadgarstek wykrzywiony, powiększony lub z kozińcem
- Wyraźnie słabe śródręcze, spionowane lub zbyt nachylone
- Niedostateczne lub przesadne kątowanie tyłu
- Stawy skokowe słabe, powiększone lub z przeprostem.
- Postawa krowia, zbieżna, wilcze pazury
- Łapa długa lub płaska
WADY DUŻE:
- Brak pewności siebie, lękliwość, nerwowość
- Głowa jabłkowata
- Wyraźne policzki
- Obwisłe powieki
- Widoczna trzecia powieka
- Grzbiet wysklepiony lub zapadnięty
- Mocno opadający zad
- Ciągły inochód
- Ogon uszkodzony, zgrubiały na końcu lub przycięty
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Wyraźnie nienormalna budowa lub zachowanie
- Agresja ze strachu
- Łatwość prowokacji
- Nos czekoladowy lub rozłupany
- Przodozgryz
- Tyłozgryz
- Zgryz cęgowy
- Zgryz przemienny
- Brak zębów innych niż 2 P1 w żuchwie
- Entropium/ Ektropium
- Macroblepharia (zasłonięcie białkówki przez trzecią powiekę)
- Oczy porcelanowe lub różnobarwne u psów innych niż arlekin
- Zdeformowane kręgi ogonowe
- Maść podstawowa srebrzysta lub izabelowata u żółtych i pręgowanych
- Biała strzałka, kołnierz, skarpety i koniec ogona u żółtych, pręgowanych i błękitnych.
- Porcelanowe arlekiny (z łatami błękitnymi, pręgowanymi lub żółtymi)
- Albinizm
- Głuchota
- Wzrost poniżej minimum
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie
